1973 թ. պատերազմից 51 տարի անց առաջին անգամ Իսրայելը զորքով կիլոմետրերով մխրճվել է Սիրիայի տարածք, իբրև թե, այսպես կոչված, «անվտանգության բուֆերային գոտի» ստեղծելու, իսկ իրականում բնականաբար իր բաժին պատառը տանելու համար:

Երբ երկրիդ բլոգեր ղեկավարն ու առաջին տիկինը «мелкий» աֆերիստ, «крупный» կոլաբորացիոնիստներ են, ապա պետք չէ զարմանալ, երբ ամենօրյա ռեժիմով երկուսից լսում ենք հակապետական, ապազգային, պարադոքսալ ու ամորալ քարոզներ:

Մի քանի օր առաջ հանդիպել եմ մի խումբ ստրուկների։ Այո՛, հարգելի հայրենակիցներ, մեր կողքին կան ստրուկներ, ընդ որում, իմ տեսած ստրուկները հավաքվել էին մի ստրկատեր կնոջ հրամանով և գեղեցկաշուք հյուրանոցի սրահում փորձում էին աշխույժ քննարկել կրՏությունը, ծալվում էին ողնաշարի բոլոր ողերով, հուզառատ քծնանքով մեղմացնում էին տիրուհու կասկածներով լի հայացքը։ Ըստ փիլիսոփա Մարկ Վարրոնի տեսակետի, ստրուկն իրենից ներկայացնում է լոկ «խոսող զենք», շնչավոր սեփականություն, բեռնակիր անասուն (հռոմեական օրենքի լեզվով՝ res, այսինքն՝ իր)։

Սիրիական դասերը` «Խաղաղության դարաշրջան» միֆին հավատացողների համար.

Սիրիան ընկավ, որովհետև ներքին դիմադրողականություն չուներ, այդ պետությունը պահպանելու համար ոչ ոք չէր ուզում կռվել։ Արտաքին մեծ սպառնալիքների դեմ կանգնած Հայաստանի դիմադրողականությունը ովքե՞ր են ապահովում...

Քաղաքական պայքարը ապագայի նախագծերի պայքար է, այսինքն՝ մտքի, երևակայության ու կամքի։

Վաղնջական ու դեռևս կենդանականին մոտիկ կյանքի ժամանակներից սկսած` մարդկանց ու մարդկային համակարգերը ղեկավարել են ուժն ու վախը, ինչպես նաև հնարամտությունը, զգուշությունն ու պայմաններին հարմարվելը։

Երբ Ռուսաստանը օգնության ձեռք է մեկնում մեկ այլ պետության, բայց վերջինս Ռուսաստանի հետ բարեկամության իմիտացիա է անում, այլ ոչ թե իրական բարեկամություն, ապա ընկնում է Սիրիայի օրը։

Սիրիայում ստատուս քվոյի կամ, եթե կուզեք, ազգային հաշտեցման Աստանայի հարթակը ոչ թե երեք կողմ ուներ՝ Ռուսաստան, Թուրքիա, Իրան, այլ չորս՝ նաև ինքը Սիրիան...

Աշխարհի նոր վերաձևավորումը մտնում է որոշիչ փուլ, հին աշխարհակարգը չկա, իսկ նորը դեռ չի ձևավորվել։